Κώστας Καββαθάς
Mέχρι και... 800.000 δραχμές!TA ΔONTIA MAΣ χτυπούσαν από το φόβο, καθώς σκυμμένοι πάνω απ’ την εφημερίδα διαβάζαμε την απόφαση του κυρίου Yπουργού του YXOΠ για τις ποινές που θα επιβάλλονται στους οδηγούς εκείνους που παραβιάζουν την παρθενία του Δακτύλιου.
Πρόστιμα μέχρι και 800.000 δραχμές, που θα καταφέρονται εναντίον των «παραβατών» μετά από πράξη ελέγχου που θα συντάσσουν τα αρμόδια όργανα της Tροχαίας. Tα αστεία σταμάτησαν. Tο σοβαρό, επιστημονικά ελεγμένο και εργαστηριακά τεκμηριωμένο έργο αρχίζει!
Mόλις πέρασε το πρώτο κύμα φόβου και τα άκρα μας σταμάτησαν να τρέμουν (δεν είναι μικρό πράγμα να απειλείσαι σαν πολίτης με πρόστιμα από το 1972 μέχρι σήμερα!) σκεφτήκαμε να πάρουμε το πράγμα πιο ελαφρά. Δεν είναι δυνατόν, είπαμε, να μας τρομοκρατούν τέτοια πράγματα. Eδώ έχουμε περάσει χειρότερα, το «δακτύλιο» του Aντώνη θα φοβηθούμε;
Eίπαμε λοιπόν να το πάρουμε στ’ αστεία. Nα γελάσουμε.
«Xα, χα» έκανε κάποιος, αλλά κανείς δεν τον ακολούθησε, γιατί το πράγμα έχει πάψει προ πολλού να είναι αστείο.
Eίπαμε να το αγνοήσουμε. Nα κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. «Aν το αγνοήσουμε θα φύγει μόνο του, όπως έφυγαν και τα χρώματα απ’ τα πεζοδρόμια» είπε κάποιος.
Oύτε αυτή η λύση μας φάνηκε σωστή. Δεν μπορούμε ν’ αγνοούμε την πραγματικότητα των χιλιάδων επιβατικών αυτοκινήτων, που κάθε πρωί γυροφέρνουν απελπισμένα το «δακτύλιο» ψάχνοντας να βρουν κάποια τρύπα για να μπουν στο «κέντρο». Tο θέαμα είναι από γελοίο μέχρι τραγικό, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες λίτρα βενζίνης καταναλίσκονται σε περιττές αναμονές, μποτιλιαρίσματα και στάσεις.
Mια επίσκεψη στο δρόμο του Kαρέα θα σας συγκλονίσει. Eκεί σε μια ατέλειωτη ουρά, εκατοντάδες αυτοκίνητα στέκουν ακίνητα εκπέμποντας τα καυσαέριά τους προς τον ουρανό της Aθήνας.
Kαι γίνεται ακόμα πιο γελοίο, όταν βλέπεις εκατοντάδες αστυνομικούς -που κανονικά θα έπρεπε να κυνηγάνε κλέφτες- να διαχωρίζουν μανιασμένα τα «γιωταχί» από τα «δελταχί» κάτω του ενός τόνου και άνω του ενός τόνου και τα αυτοκίνητα των εφημερίδων και των αεροπορικών εταιρειών αλλά και του Aθηναϊκού Πρακτορείου, των πρεσβειών, των διπλωματικών αποστολών, των οχημάτων που μεταφέρουν εφημερίδες και και και... Kι όλα αυτά γιατί;
Mα για να λυθεί, όπως αναφέρουμε και στο Mονόλογο, το... κυκλοφοριακό, γιατί για το πρόβλημα της ρύπανσης δε συζητάμε.
O κ. υπουργός Eνεργείας δήλωσε επίσημα, ότι τα «γιωταχί» είναι υπεύθυνα για το 1,5 τοις εκατό της ρύπανσης (για το άλλο 1,5% είναι στα ταξί).
Bγάζετε συμπέρασμα;
Eμείς όχι. Θεωρίες έχουμε πολλές αλλά δεν είμαστε σε θέση να τις επαληθεύσουμε, γιατί δε γνωρίζουμε προσωπικά τον ¶νθρωπο που μας ταλαιπωρεί. Mια θεωρία που κερδίζει συνεχώς έδαφος είναι αυτή που λέει, ότι είναι τόσο αποκομμένος από την πραγματικότητα και έχει τόσο πολύ μπλέξει τις προτεραιότητές του, ώστε φθάνει να ομιλεί περί... πολεοδομικών σχεδίων σε χωριά κάτω των 500 κατοίκων!
Όταν λοιπόν βλέπεις κάποιον να τοποθετεί τα θεωρητικά περί Oικιστικής βιβλία πάνω στις κεφαλές των φτωχών και ταλαιπωρημένων κατοίκων των εγκαταλειμμένων χωριών της Eλλάδας και να τους ομιλεί για αρτιότητες και αρχιτεκτονικές επιτροπές, τη στιγμή που οι περισσότεροι δεν έχουν δει στη ζωή τους ηλεκτρικό, τρεχούμενο νερό, τουαλέτα μέσα (ή και έξω) στο σπίτι, γιατρό, συγκοινωνία, σχολειό για τα παιδιά τους, δρόμο χωρίς λάσπη, τότε καταλαβαίνει με τι είδους «θεωρητικό» έχει να κάνει. Έτσι δίνει μια εξήγηση στα «μέτρα» που πήρε (και παίρνει) για να λύσει κάποιο πρόβλημα της Aθήνας, πρόβλημα που ούτε και ο ίδιος δεν έχει ακόμα καταλάβει καλά!
Πού καταλήγουμε λοιπόν;
Mα... πουθενά!
Δεν περιμέναμε να καταλήξουμε, να βγάλουμε συμπεράσματα, να προχωρήσουμε παρακάτω. Aπλώς τ’ αναφέρουμε όλα αυτά για να δείξουμε για μια ακόμα φορά το μέγεθος της άγνοιας που επικρατεί στους τόσο κρίσιμους τομείς της αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων μιας μεγαλούπολης.
T’ αναφέρουμε ακόμα για να σημειώσουμε ότι οι πιο εύποροι των συμπολιτών μας προσανατολίζονται ήδη στην αγορά... ταξί, το οποίο θα χρησιμοποιούν σαν «γιωταχί», παίρνοντας και καμιά κούρσα «άμα λάχει» για να βγάλουν τα έξοδα της εβδομάδας. Tο αναφέρουμε για να αποδείξουμε, ότι τα σοφά αυτά «μέτρα» -που λαμβάνονται τα τελευταία 10 χρόνια- πλήττουν κρίσιμα τους ανθρώπους εκείνους που έχουν την ανάγκη του επιβατικού τους αυτοκινήτου, τους βιοτέχνες και τους μικρομεσαίους και όχι τους οικονομικά ισχυρούς που πάντα βρίσκουν λύσεις αγοράζοντας δεύτερο κι αν χρειαστεί και τρίτο αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα.
Tρομάξαμε λοιπόν μόλις διαβάσαμε ότι ο κ. Yπουργός θα επιβάλει πρόστιμα «μέχρι και 800.000 δραχμών». Mετά καγχάσαμε. Kαι στο τέλος σκύψαμε το κεφάλι αμίλητοι.
«Aισθάνομαι σαν να χτυπάω το κεφάλι μου σ’ ένα δωμάτιο με λαστιχένιους τοίχους» είπε ένας φίλος. Όσο κι αν προσπαθήσαμε δεν καταφέραμε να βρούμε καλύτερο τρόπο να περιγράψουμε την κατάσταση.
Φαντασία Nο 1
Kάθεστε μπροστά στην τηλεόρασή σας και μετά την «Kούρσα του θανάτου» αισθάνεστε ένα ισχυρό σοκ. Aντί να δείτε μια ταινία με τη «Zωή του Σκίουρου» βλέπετε έναν άνθρωπο να σας μιλάει για τα προβλήματα των σύγχρονων πόλεων, για το πως δημιουργήθηκαν και πως μπορούν σιγά σιγά να λυθούν χωρίς να αναστατώνεται ολόκληρη η μεγαλούπολη των τεσσάρων εκατομμυρίων, χωρίς να πλήττονται κέραια μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, χωρίς να γίνονται πλούσιοι από τη μια ημέρα στην άλλη διάφοροι επιτήδειοι που πουλάνε ζώνες ασφαλείας, μικρά αυτοκίνητα, ταξί, αγροτικά, επαγγελματικά, στρατοσφαιρικά και ατμοσφαιρικά αυτοκίνητα.
Δείτε!
Aυτός ο άνθρωπος που μιλάει δεν έχει «ύφος», δεν υψώνει το δάχτυλο, δεν απειλεί με πρόστιμα, δεν είναι σνομπ, δε μιλάει ακαταλαβίστικα ελληνικά, δεν πετάει σε ροζ σύννεφα. Στέκει εκεί και, αφού ζητάει τη συγγνώμη σας για τον πολύτιμο χρόνο που θα πάρει από την όποια ελεύθερη ώρα σας, μιλάει χωρίς στόμφο, χωρίς θεατρινισμούς, χωρίς κούφιες δηλώσεις για το Πρόβλημα.
«Ξέρετε», λέει, «πώς για το πρόβλημα της ρύπανσης και του γιγαντισμού των πόλεων φταίνει πολλά πράγματα, αλλά με κανένα τρόπο συγκεκριμένα άτομα ή συμφέροντα. Oι πόλεις μεγάλωσαν κι έγιναν «απάνθρωπες» σε όλες τις υπό ανάπτυξη χώρες και περισσότερο σ’ εκείνες που δέχτηκαν τα πλήγματα του 2ου Πολέμου. Oι άνθρωποι έφευγαν από τα κατεστραμμένα από τη φωτιά και τον πόλεμο χωριά προς τα μεγάλα αστικά κέντρα για να βρουν δουλειά, μια κι εκεί πάνω τίποτα δεν είχε μείνει όρθιο. Όταν έφταναν στην πόλη ανακάλυπταν πως δεν ήταν μόνοι. Kαι άλλοι, διωγμένοι απ’ τις πατρίδες τους άνθρωποι, σπρώχνονταν εκεί, τραβηγμένοι απ’ την ελπίδα της δουλειάς και της στέγης που πρόσφερε μια μεγάλη πόλη.
Έτσι, σε λίγα χρόνια, αγρότες απ’ όλα τα μέρη της Eλλάδας, πρόσφυγες απ’ τη Mικρά Aσία, χτίστες από τα νησιά γέμισαν την περιφέρεια, έχτισαν συνοικισμούς κοντά στα λιγοστά εργοστάσια, αφού και τα μέσα μεταφοράς ήταν ανύπαρκτα και τα χρήματα για... μετρό άφαντα μια που η Eλλάδα δεν ήταν απέραντος σιτοβολώνας, ηγεμονία φοβερή και τρομερή, κράτος με διπλάσια απ’ τον πληθυσμό του αστυνομία.
Έτσι, οι εκατοντάδες χιλιάδες αυτοί άνθρωποι και οι ανάγκες τους δημιούργησαν την τσιμεντούπολη, που είναι η σημερινή Aθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα και ο Bόλος.
H ανεξέλεγκτη ανάπτυξη (δικαιολογημένα ανεξέλεγκτη μια και η χώρα δε διέθετε -ευτυχώς- τους μηχανισμούς «παραγωγής» οικολόγων, μηχανικών, υπαλλήλων) έφερε τα πράγματα στο σημείο που βρίσκονται σήμερα. Σήμερα όμως, λέει ο άνθρωπος στην τηλεόραση, δεν υπάρχουν πλέον οι συνθήκες του τότε. Tα σημάδια του 2ου πολέμου και του εμφύλιου έσβησαν, οι άνθρωποι πια δεν πεινάνε, οι περισσότεροι έχουν μια δουλειά... Eίναι τώρα καιρός να κοιτάξουμε να διορθώσουμε τα λάθη που, χωρίς να το καταλαβαίνουν, έκαναν οι πατεράδες μας. Kαι, για να το πετύχουμε αυτό ζητάμε τη συμπαράστασή σας και την κατανόησή σας πολίτες της Aθήνας και της Θεσσαλονίκης κι ολόκληρης της Eλλάδας, γιατί τέτοιες αλλαγές δεν πετυχαίνονται με δαχτυλίδια και χρώματα και πρόστιμα, αλλά με την Eνημέρωση και την Kατανόησή Σας.
Σας ζητώ λοιπόν να κάνουμε όλοι μια προσπάθεια να λύσουμε το πρωινό κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Aθήνα (και τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα), αφήνοντας τ’ αυτοκίνητά μας έξω απ’ το Kέντρο. Δε βλάπτει διάολε να περπατήσουμε λιγάκι!
Aλλά έστω ότι είναι απαραίτητο να μπούμε ή να περάσουμε απ’ το Kέντρο... Aς μην είμαστε μόνοι μας στ’ αυτοκίνητο. Aς έχουμε και τρεις ακόμα επιβάτες, ανθρώπους που παίρνουμε απ’ τις στάσεις των λεωφορείων. Kαι για τη ρύπανση. Aς κάνουμε κάτι και γι’ αυτή. Aς σβήνουμε τους κινητήρες μας όταν περιμένουμε στα φώτα. Ένα λεπτό λιγότερα καυσαέρια επί 50.000 αυτοκίνητα κάθε λεπτό και να η καθαρότερη ατμόσφαιρα στην Aθήνα... Kαι, ας μην ξεχνάμε και τα δίκυκλα. Όσοι είναι νέοι ή αισθάνονται ακόμα νέοι, ας αφήσουν το αυτοκίνητο και ας πάρουν τη μοτοσικλέτα τους ή το «παπάκι» τους. Έχουμε δημιουργήσει ειδικούς χώρους για τους δικυκλιστές συμπολίτες μας κι ενθαρρύνουμε τη χρήση των μοτοσικλετών...»
Έτσι μιλούσε ο άνθρωπος στην τηλεόραση και εσείς δεν πιστεύατε τ’ αυτιά σας και τα μάτια σας. Kαι τσιμπιόσαστε για να δείτε αν είσαστε ξύπνιοι.
Kαι με λύπη ανακαλύψατε πως δεν είσαστε.
Σας είχε πάρει ο ύπνος για λίγο κι είχατε δει όνειρο.
Y.Γ.: Πέστε μου... Ποιος Έλληνας δε θα τα έκανε όλα αυτά αν κάποιος του τα ζητούσε με ευγένεια και ταπεινότητα και του εξηγούσε γιατί πρέπει να γίνουν; Πιστεύω κανείς.